Trainen als een prof (en afdalen als een amateur)

De WVA is een mooi sponsorpark rijker en ROBIC is een van die sponsoren. ROBIC is inmiddels een gevestigde naam binnen de wielerscene; trainen doe je bij ROBIC. Jim van den Berg en Leon Burger zijn gerespecteerde renners die in een recent verleden op nationaal niveau potten konden breken. De heren combineren wielerinzichten met een titel in Master of Science in Bewegingswetenschappen. Kortom kennis en ervaring komen bij deze 2 mannen bijeen.

Leon Burger had medio 2017 het plan opgevat om een ROBIC-dependance op te starten in Girona, het trainingsmekka voor de prof. Begin 2018 moet dit trainingsexpertise centrum zijn deur openen. Een uitgekiende pilot-WVA-delegatie ging op uitnodiging van Leon polshoogte nemen! Ello van Gelderen, een van de meest spraakmakende transfers van 2017, en Rob Bohte, regerend Kampioen van Amsterdam en gerespecteerd afdaler, hadden er zin in: een ‘geheime training’ in Spanje. Het werd in een aantal opzichten memorabel. Hier volgt hun verslag.

Op 1 november stonden Ello en ik in Vertrekhal 1 op Schiphol; ieder met minimale bepakking want Leon zou voor de rest zorgen. De vlucht verliep voortvarend en rond 15:30 uur stonden we op het vliegveld van Girona. Leon van Robic haalde ons op met een big smile en 2 lekker broodjes met jamon, ook de zon lachte ons toe; we hadden er zin an. Leon bracht ons naar het gehuurde appartement (zeer gewild bij de profs, na ons vertrek trok Jasper Stuyven hier in!) in het centrum van het prachtige Girona. De fietsen, carbon Basso’s en dito wielen, stonden klaar, met Wahoo elementi voor de routes en trainingsdata. Verder een mand met uitgekiende herstelpoeders, koolhydraatrepen en een goed gevulde ijskast. Dit kon echt niet stuk! De volgende dag zou dag 1 van het 4-daagse trainingskamp starten.

De eerste rit was een D1 en D2 training, in een lekker zonnetje en mooie omgeving. Leon fietste mee en gaf adviezen & tips en af en toe het commando “en nu even een stukje knallen mannen”. De lezer heeft al een vermoeden wie deze “knalstukjes” als laatste afsloot; bergop ben ik echt niet op z’n sterkst en Ello reed al heel 2017 sterk, dat was hier niet anders. Ook Leon was als getalenteerde renner een maat of 2 te groot, maar dat drukte de pret niet. Ik begreep wel waarom Girona zoveel renners trekt, een prachtig glooiend landschap met bergen die verder op lonken en het klimaat. De 1ste rit van 100 km zat er in een mum van tijd op en na de herstelpoeders, nadenken over de trainingsopdrachten voor dag 2. Ja het was niet alleen maar een beetje voor de lol rondfietsen, neen hier zat nog een plan achter ook. We wilden tenslotte in de eerste helft van 2018 ons mannetje staan.

En toen kwam er een bocht naar rechts. Ello reed voorop; oei die bocht draaide nog scherp naar rechts weg. Een tegemoetkomende auto in die bocht. Remmen. Beginnersfout,en dus onderuit en knal onder voorbumper tot stilstand.

Vrijdag 3 november, een rit van 100+ was gepland en we zouden na circa driekwart uur inrijden een klim doen om vervolgens af te dalen richting stuwmeer en dan weer richting Girona. De klim in D2, Ello reed na 10 minuten fluitend van me weg, ging prima. Boven aangekomen (Ello stond er al een minuut of 5) even op de fiets wat gegeten, gedronken en vervolgens dalen. Op zich niet iets waar ik moeite mee heb, maar je moet er altijd weer in beetje in komen en al snel spraken Ello en ik af om het rustig aan te doen. Veel bochten liepen naar rechts, sommige nogal haaks en de weg was smal. Na verloop van tijd liep de weg wel weer lekker en kwam er meer Schwung in. En toen kwam er een bocht naar rechts. Ello reed voorop; oei die bocht draaide nog scherp naar rechts weg. Een tegemoetkomende auto in die bocht. Remmen. Beginnersfout,en dus onderuit en knal onder voorbumper tot stilstand. De auto stond godzijdank al stil. Ik stond snel op om direct weer op de grond te gaan liggen, dat voelde niet goed. Fietsen en vallen een haat-liefde verhouding.

Ambulance, ziekenhuis en diagnose, de gebeurtenissen voltrokken zich als in een film; hoofdrolspeler en toeschouwer tegelijk. De CT-scan liet 2 wervelbreuken zien, maar wel stabiel dus geen rede tot operatie of paniek. Wel een nachtje ter observatie want er zat wat “bloed achter mijn long”. Ello en Leon waren goed ziekenbezoek, maar het was een rol tegen wil en dank, ook zij waren natuurlijk geschrokken. De nacht in een Spaans ziekenhuis was ook bijzonder, naast me lag een delirante oude vrouw, die met de nodige onrust de zaal wakker hield. Aardige Spaanse nachtzusters die om de zoveel uur de controles deden, en me dan volspoten met geestverruimende pijnstillers. Plots zag ik mezelf in een schilderij van Dali.

De volgende dag naar het appartement; ik gaf Ello wel het “bevel” om gewoon zijn fietstrainingen te doen. Zolang ik me niet teveel bewoog ging het goed en met de pijnstillers in de hand zong ik het wel uit. De zondagochtend hetzelfde liedje en die avond was het vertrek naar Amsterdam gepland en zo geschiedde. De bemanning van de Transavia-kist was voorbeeldig, we mochten op de 2e rij zitten, de stewardessen waren zeer aardig en zorgzaam (ziektewinst heet dat) en de captain meldde dat hij de kist extra zacht op de grond zou zetten.

Maandag 5 november: op zoek naar de Nederlandse gezondheidzorg die zou moeten beamen of het Spaanse beleid de juiste was. Om een lang verhaal kort te maken, op 17 november lag ik op de operatietafel in het OLVG-west. De breuk van de borstwervel was toch te erg om het zo te laten; nu heb ik 2 plaatjes en 4 schroeven (van titanium).

In de weken na 5 november heb ik nog even een Google-search gedaan naar wervelbreuk en wielrenner… Ik begeef me in goed gezelschap, maar of ik daar nu blij mee ben, nee dus. Vrijdag 22 november heeft de orthopeed groen licht gegeven om de actieve revalidatie te starten. Nu dus revalideren als en prof (Gesink liep een wervelbreuk in de Tour de France op en is nu weer voldoende hersteld om Down Under te koersen). Ik weet zeker dat ik in 2018 nog een keer naar Leon in Girona ga om een goede trainingsweek te beleggen. Trouwens Ello heeft wel zijn trainingskamp kunnen afmaken, dus in maart 2018 weer KvA?!

Langs deze weg wil ik alle mensen die mij hebben opgebeurd in de afgelopen periode hartelijk danken. Ik zal ze in de koers daar waar mogelijk zeker uit de wind houden (maar dat duurt nog wel even).

Ik heb de afgelopen weken natuurlijk wel nagedacht over mijn hobby en hoe ik daar in de toekomst mee om ga; anders dan voorheen dat weet ik wel. Niets zo veranderlijk als een mens maar hetzelfde zal het niet meer kunnen zijn. Langs deze weg wil ik alle mensen die mij hebben opgebeurd in de afgelopen periode hartelijk danken. Ik zal ze in de koers daar waar mogelijk zeker uit de wind houden (maar dat duurt nog wel even).

Rob Bohte.

Naschrift: bij de redactie is bekend dat Rob ca. 2 weken geleden zijn Tacx heeft uitgerust met een opzet(lig)stuur. Dat duidt erop dat de klap via de wervelkolom toch ook in zijn bovenkamer de nodige impact heeft gehad. Inmiddels zijn van Rob de eerste welbekende grafiekjes op Facebook verschenen. Opvallend is wel de ontbrekende schaalverdeling. En tenslotte het verzoek om het komende half jaar met Rob niet te spreken over afdalen, ideale lijnen en knieën naar binnen of naar buiten in de bochten…We starten binnenkort op het viaduct van de wielerbaan van Sloten met dalen in een rechte lijn bij 30 km/u…