Erik Doornbos plaatst zich voor het WK triathlon op Hawaii!

Mooier dan finishen met het team van WVA op de markt van Dronten tijdens het NCK en eindigen bij de Chinees in Almere kon het toch niet worden. Dat moest mijn sportieve hoogtepunt zijn geweest. Dat bleek een misrekening op zondag 6 augustus jl.

Al enige jaren ben ik lid bij WVA. Sprinten kan ik niet. Bochten rijden kan ik niet. Mijzelf goed positioneren kan ik niet. Het enige dat ik (een beetje) kan is tempo rijden. Met dat in het achterhoofd deed ik zowel in het jaar 2015 als 2016 een gooi naar een plaatsje in het NCK-team van WVA. En, wonder boven wonder, dat lukte tweemaal. Met name het jaar 2016 was mooi. Een mooie ploeg, hard gereden en voor WVA-begrippen een mooie plaats in het startveld. Wat zou ik nou nog meer kunnen bereiken dan dat? Dat was het moment dat ik maar eens nadacht over nieuwe sportieve doelen. Er kwam er al snel een in het oog: Ironman Hawaii. Het mekka van de triathlonsport. Het WK waar enkel de meest talentvolle atleten aan mee mogen doen via een kwalificatie in een van de overige Ironmans over de hele wereld. Dat moest het maar worden…

Nadat ik in het jaar 2017 in Maastricht als tiende in mijn agegroup finishte (circa de eerste vier verdienen het felbegeerde “slot”  voor het WK op Hawaii) in een tijd van 9:44 (over 3,8km zwemmen, 180km tijdrijden en als toetje de marathon van 42,2km), begon er wat hoop te gloren. Dit zou mogelijk moeten zijn. Dat werd dan ook het doel voor 2018: Kwalificatie voor Hawaii in Maastricht, waar tevens het Nederlands Kampioenschap triathlon over de lange afstand werd gehouden.

Dit betekende een nieuw plan (met coach Lars Karmelk en de rest van mijn teamgenoten van triathlonteam TeamBylars). Essentieel onderdeel van dit plan was veel fietskilometers maken. Veel daarvan heb ik afgelopen jaar gemaakt op Sloten. Weinig voorin, daar heb ik weinig te zoeken. Wel veel achterin of, beter nog, op een metertje of vier a vijf achter het peloton. In triathlon is stayeren immers een doodzonde en door die lichte achterstand op het peloton werd de training kwalitatief nog wat beter en kreeg ik dankzij die vele vele rondjes op Sloten voldoende snelheidstraining.

Na een tot dan toe succesvol seizoen (onder meer een tweede plaats tijdens de kwart triathlon Zandvoort en een derde plaats op de halve triathlon in Didam) was het zondag 5 augustus jl. dan zover: 7.15 startte ik samen met bijna 1200 andere deelnemers met de 3,8 km zwemmen in Maastricht. Dankzij het extreme weer de afgelopen maanden was het water zover opgewarmd, dat het zwemmen “non-wetsuit” was, wat zoveel betekent als “gewoon in je zwembroek” . Een tegenvaller voor velen en ook wel een beetje voor mij. Het zwemmen ging niet van een leien dakje. Ondanks diverse malen kramp in de tenen en kuiten, slaagde ik er toch in net iets boven het uur het water uit te komen in de top van de wedstrijd. De 180 km fietsen gingen in een roes voorbij. Dankzij de mooie voorbereiding (waarvan een deel dus op Sloten) slaagde ik erin mij in de kop van de wedstrijd te handhaven. Het technische en heuvelachtigde parcours in Zuid-Limburg weerhield me er niet van een gemiddelde van circa 36 km/h te realiseren en 4.55 na het vertrek in Maastricht rondde ik de 180km fietsen af. Daarna begon het echte werk van een Ironman… de marathon. Na het fietsen lag ik eerste in mijn agegroup en tweede op het Nederlands Kampioenschap. Het doel, een slot voor het WK, lag dus binnen handbereik. Dat motiveerde mij dan ook om de marathon in een voor mijn doen vlak tempo te kunnen lopen. De eerste 30 kilometer gingen steady in een tempo van steeds weer 4.30 per km. Nadat ik na 30km hoorde dat ik nog altijd 2e op het NK lag en 2e in mijn agegroup besloot ik geen risico meer te nemen. Dit vasthouden was voldoende. 12 km later finishte ik met een marathontijd van 3.17 uur en een eindtijd van 9:21 dan ook als 3e van Nederland en 2e in mijn agegroup. En op het NK-podium met champagne, kussen van de rondemiss en het Wilhelmus en het slot voor het WK triathlon besefte ik mij: het kon toch nog mooier worden dan finishen met het NCK-team van WVA.

Na afloop

Op het podium

Op de fiets

Zondag 13 oktober as. is het dan zover. Het WK Triathlon tijdens de Ironman Hawaii op the Big Island. De komende weken zullen in het teken daarvan staan. Dus, als je mij de komende weken weer eens aan de staart van het peloton ziet hangen, denk dan niet dat ik aan het breken ben. Alles staat nu in het teken van Hawaii. Rest mij nog alle renners op Sloten dank te zeggen. De snelheidstrainingen daar hebben zeker een mooie basis gelegd voor het succes dit jaar.