WVA Clubkampioenschap 2023, 13 augustus 2023

Verslag WVA Clubkampioenschappen, zondag 13 augustus 2023 door Rob Bohte.

In Glasgow zijn de wereldkampioenschappen wielrennen bijna ten einde; de dames mogen daar voor het slotstuk zorgen. Op hetzelfde moment wordt in Amsterdam gestreden voor de felbegeerde gouden WVA-clubtenues, een soort regenboogtrui, die klaarliggen voor de nog onbekende nieuwe clubkampioenen. Voor elke categorie, 40-(wit), 40+(zwart), 50+(rood), 60+(geel) en Dames(roze) wordt het een ongekende strijd, althans dat is de verwachting. 

Aan de start staan 34 renners- de vakantieperiode voor Noord-Nederland is dit jaar ongunstig en doet zich gelden. Het is een lastige beslissing voor met name de categorieën 40– en 40+ ,CK-WVA rijden of toch met het kroost op vakantie. De feiten: 6 witte, 3 zwarte, 16 rode, 8 witte en Bianca gaan 1 uur (waarover later MEER) en respectievelijk 3, 6, 9 en 12 ronden koersen.

En als Brian gaat dan is het bal…zou je denken

Om 13.00 klinkt het startsignaal uit monde van Ed Bosse, een clubicoon avant la lettre, en Campionissimo van de Giro di Garda. Het peloton zet zich in beweging, met een bejaardenclubtempo. Halverwege de 1ste ronde rijden een paar rode nummers weg, waaronder Bart van Breemen. Rode nummers in het peloton laten het gewoon toe en de snelheid blijft een sukkeldrafje. Twee ronden later is de kopgroep al bijna uitzicht en belooft het een lange, lange saaie koers te worden. Brian Burggraaf, ook een rood nummer, gaat er dan in zijn eentje vandoor. En als Brian gaat dan is het bal…zou je denken, maar de nu nog 10 overige rode nummers in het peloton, zien het gebeuren en gaan gewoon door met praten over koetjes en kalfjes. Dit heb ik nog nooit meegemaakt en wend mij tot een van de meest notoire hardrijders uit het peloton, Koen Polder (wit nummer weliswaar). “Zeg Koen, wat zijn de plannen, meestal knal je weg om de koers levendig te krijgen”. Koen geeft aan dat de pollen Polder te pakken hebben en dus zolang wit zich niet roert, alleen de laatste 200 meter voor hem van belang zijn. Zolang wit niet gaat rijden, gaat er dus niks gebeuren.

een maand lang geen gitaar te mogen spelen

Het tempo gaat omhoog, blijkbaar toch wat rood en wit in actie en ik meld mij ook eens aan het front. Tot mijn verbazing zie ik geloste renners uit het rode kopgroepje terugzakken. Brian heeft te veel vermogen- na afloop hoor ik Bart vertellen dat op een gegeven moment hij nog alleen met Brian reed en het vooruitzicht om nog een uur samen met Brian te rijden nog erger leek dan een maand lang geen gitaar te mogen spelen- en niet veel later is het peloton weer compleet. Her en der wordt er dan gedemarreerd, vormen zich wat ‘kopgroepjes zonder betekenis’ en zijn we zo’n 45 minuten onderweg. Het lijkt weer een inmiddels wat minder lange maar even saaie koers te blijven.

zit ik hier met 3 sprinters

Maar dan niet veel later, daar gaat Brian weer als een TGV op stoom ervandoor en zie ik ‘de Kist’ en de Bruijn mee springen, dit lijkt me wel wat. Windje tegen het viaduct op en we lijken weg te zijn, ik kijk even achterom en zie dat Jeroen Bosman ook meezit. Eerst maar vol doorharken en dan de schade opnemen en eens nadenken over de ontstane situatie. Als we aan het einde van het rechte stuk achter zijn, kijk ik nog eens achterom. Een serieus gat en nog 10 minuten voor het uur verstreken is en het gele rondenbord tevoorschijn zal komen (althans zo is bij de start gemeld). Nu de situatieschets, naast Brian, die rijdt wel door, zit ik hier met 3 sprinters- voor mij alleen Jeroen die telt-en dat zijn lui die meestal niet vol doorrijden om toch nog wat extra’s over te hebben voor de laatste 200 meter. 

Na 60 minuten rijden we met z’n vijf-en van het viaduct en als ik door de bocht kom, verwacht ik in de verte een mooi geel rondenbord te zien hangen. Een onaangename verassing wacht me, ik hoor Ed via de speaker met zijn Amsterdamse tongval een prachtig live verslag geven van het koersverloop, maar het enige dat telt vergeet hij: HET RONDENBORD…

Ik ga nog 1 keer vol aan voor het viaduct

Inmiddels rijd ik nu nog met de Kist en de Bos in het wiel, Brian gaf nog een keer gas en dat was te veel voor mij. Nog anderhalve ronde en het tempo moet vooral van mij komen, de 2 anderen draaien wel mee maar meer pro-forma (of kunnen ze echt niet meer). Laatste ronde en op het rechte stuk achter zie ik Ello de terminator in rap tempo dichterbij komen, met 3 renners in zijn wiel, als daar maar geen gele rakkers bij zitten! Ik ga nog 1 keer vol aan voor het viaduct en kom met lichte voorsprong over de streep  gevolgd door Jeroen.

Ello raast voorbij met 4 rode nummers (de Kist heeft zijn karretje toch nog aangehaakt) en dus zit er toch geen geel nummer bij…De sprint voor de 3e plek voor het gele podium zie ik niet, maar hoor dat Ralph Greupink die wint; Bianca van den Hoek is CK-dames.

Brian wint meer voorsprong bij rood, twee Maurice en Ello wordt nog drie met in zijn wiel Erwin. De drie zwarte nummers sprinten dan af, 1 Robin Hink, 2 Frank Nederveen en 3 Ramon Zuidervaart.

Blijft de sprint van de zes witte nummers over, en daar komen ze en ja, ja het wordt, nee toch niet, die duivelse Laurens v.d. Woerd drukt net voor Koen zijn wiel over de meet. Drie is Vincent Weening met een eervolle 4e plek voor Wouter.

Na afloop van de ceremonies, is het nog lang onrustig geweest en vloeit de Westmalle Triple rijkelijk of met mate?? Onder het genot van genoemd hersteldrank zien we in het clubhuis hoe Lotte K met overmacht wereldkampioen wordt. Zowel in Glasgow als in Amsterdam is het een mooie dag geweest. Met hartelijke dank aan het sterke vrijwilligers team, want zonder hen geen koers!