TTT training. Afgesloten Schipholtunnel. Terreurdreiging.

Zondag 2 september – Wat kunnen een reguliere WvA-ploegentijdrittraining, een van het autodak gevallen racefiets en verhoogde terreurdreiging op Schiphol nou helemaal met elkaar te maken hebben? Niet veel toch?… Tot heden ochtend!

Wie vanmorgen lekker vroeg op pad wilde om de zondagse files voor te blijven, kwam op de A4 bij Schiphol van een koude kermis thuis. Al reeds vroeg was het helemaal mis en gingen – zij het van korte duur – alle banen richting Den Haag potdicht. Een nog onbekend object was net buiten de tunnel tot ontploffing gebracht en de terreurdreiging werd tijdelijk verhoogd.

Net op dat moment reden de mannen van de tijdritploeg van mental coach Rob Bohte en mekanieker/sportmasseur Frans van Rossum een rondje ringvaart. Geheel volgens opdracht werd er een bloktraining uitgevoerd en tijdens een van de rustmomenten probeerde ik even van de moderne windmolens bij Aalsmeer te genieten. Juist op dat ogenblik zag ik een kleine stofwolk boven de A4 verschijnen. Curieus, maar ik besloot de rest van de ploeg er niet op te attenderen. Dat zou de concentratie alleen maar kunnen verstoren en die hadden we allemaal hard nodig. Wij wél!

De jongens die zichzelf namelijk reeds tamelijk zeker achtten van een plekje in de basis-zes hadden besloten zich niet tot de opgelegde sweet-spot training te verlagen en hadden gekozen voor andere bezigheden. Zo ging Ello de Terminator renners afslachten in een cyclo in Luxemburg, leek hem lachen. Jeroen Thiele verschool zich achter de mogelijke consequenties van zijn eigen vrijgezellenfeest en meende om die absurde reden wel een keertje te mogen missen en Koen Polder vond het beter in zijn schema passen om rondjes te gaan draaien op het Haagse Zuiderpark…. Den Haag dus… u voelt het bruggetje?

Een uur later had ik een telefonisch interview met Polder. Zijn stem trilde nog. ‘Ik dacht, wat vliegt daar nou? Wat vliegt daar nou?…’ Hij kon het nog altijd maar niet geloven. Bij het uitrijden van de Schipholtunnel had hij een doffe klap gehoord. In zijn achteruitkijkspiegel zag hij een fiets even een moment van het vrije zweven genieten om vervolgens bruut in gruzelementen te slaan op het rauwe asfalt van de A4. Zijn fiets welteverstaan. Zelfgebouwd. Bloed, zweet en tranen. Al meer dan 30 prijzen mee gewonnen. Kapot.

Koen had zijn auto gestopt. Hij had niet meer in zijn spiegel gekeken. Hij wist genoeg. De bestuurder van de auto achter hem had een stuk stuurlint onder de ruitenwisser en wees Koen in het voorbijgaan toeterend op zijn voorhoofd. Er verschenen mannen in witte pakken met vreemde maskers, Koen wist dat hij haast moest maken. Nog net voordat de Marechaussee arriveerde kon hij een stuk achtervork weggrissen. Het kwam hem vreemd voor, maar de tranen glommen prachtig op het restantje carbon. Dat zou hij voor altijd bewaren.

Koen heeft aangegeven liever geen bezoek te willen ontvangen.