Verslag van ACC van 24 december 2023 bij de WVA

Verslag van de ACC bij de WVA op 24 december 2024 op veldrit parkoers Sloten .

Fotos door Kristel Nijssen en verslag door Ello van Gelderen

Terwijl de waterschappen vanwege hevige neerslag en harde wind waterkeringen sloten en extra inspecties uitvoerden aan dijken, was het de beurt aan de WVA om de Amsterdamse Cross Competitie (ACC) te organiseren. Hoewel er geen TV-cross was, hoopten we dat een van de grote drie aan de start zou verschijnen, maar zij komen alleen als er startgeld wordt betaald. Gelukkig konden we voor de ACC alle drie de renners uit de grote drie noteren: Dylan Groenewegen, Victor Broex en Nils Eekhoff, echte liefhebbers die hun kunsten vertoonden voor de 50 punten en de bloemen.

Al jaren in goede handen bij Ed Bosse

Het organiseren van de ACC is altijd leuk, want er is niets beters dan liefhebbers bezig te zien op een prachtig parcours. De organisatie van de WVA-crossen is al jaren in goede handen bij Ed Bosse, en ook dit jaar heeft Ed een snel en mooi parcours uitgezet. Het parcours is de afgelopen weken geoptimaliseerd tijdens de kromme-rechte sturen crossen op de zaterdagen. Helaas kon Ed zelf niet aanwezig zijn vanwege griep op de dag van de ACC, maar gelukkig heeft de WVA een fantastisch team van vrijwilligers dat snel het gat kon vullen. Dank allemaal!

Dylan had alleen concurrentie bij het indraaien van het veld

Bij de jeugd was Xavi Hachmang de snelste, mogelijk een opkomende renner voor de grote drie over ongeveer acht jaar. Bij de nieuwelingen ging Steijn Van der Laarse als een speer, met een parcours dat perfect bij hem paste – snel en technisch. De grote drie presteerden naar verwachting. Dylan had alleen concurrentie bij het indraaien van het veld, waarna hij rondjes van 10 minuten en een beetje reed, terwijl de rest er minstens 30 seconden langer over deed en de helft van de renners werd gedubbeld. Victor Broex reed een solide race en eindigde mooi als tweede, terwijl Nils Eekhoff alleen maar harder ging, met zijn snelste ronde als laatste.

Dan de 45+, de categorie van ondergetekende, die, net als bijna iedereen, een griepje had gehad. Na twee Zwift-trainingen deze week en een goede generale repetitie op zaterdag tijdens de kromme-rechte sturen was ik er klaar voor. Een crossseizoen vergt veel van je materiaal, en na een paar MTB-races was mijn crosser weer klaar voor gebruik.

Mijn startpositie was 18e, maar door afwezigen was dit 14e geworden. Ik had al een paar weken geen top 20 meer gereden, dus mijn doel was top 20, en top 10 zou mooi zijn. Met bijna 50 man aan de start en na het gebruikelijke fluitje, gingen we van start. De jury besloot dat voor de veiligheid een korte aanloop naar het veld moest zijn, wat niet in mijn voordeel was, want dan viel er niet veel goed te maken.

We stonden stil, en de eerste 8 gingen ervandoor

Ik stond aan de rechterkant opgesteld, omdat ik had gezien tijdens de voorbereiding dat je aan die kant nog wat plaatsen kon opschuiven voordat het eerste stuk single track door de modder begon. Dat bleek een goede keuze, want ik kon nog zo’n 5 plaatsen opschuiven door buitenlangs te rijden. De keuze voor de crosser met 1.2 bar in de bandjes bleek al snel goed, aangezien de eerste bocht, die eigenlijk geen bocht was, een MTBer voor me rechtdoor reed en zonder te kijken terug stuurde, waardoor onze sturen in elkaar kwamen. We stonden stil, gevolg de eerste 8 gingen ervandoor. Met een achterstand van 50 meter gingen we door, achter zat ik nog achter de MTBer die alle kanten op vloog, dus ik hield maar wat afstand.

De helling bij het viaduct was niet te fietsen vanwege de haakse bocht die Ed had toegevoegd, waarmee we voldeden aan de eis van de ACC dat er een hindernis moest zijn waar zelfs de grote drie voor van de fiets moesten. Maar goed, ik moest die MTBer wel voorbij! Tijdens de voorbereiding had ik gezien dat je rechts de helling op moest lopen, want daar was meer grip, dus in de bocht ervoor zorgde ik ervoor dat ik aan de goede kant zat en liep hem voorbij.

Geen probleem, dit was pas de eerste ronde

Het Olympia-deel was mooi en snel met een paar leuke uitdagende bochten, maar Ed zou Ed niet zijn als er geen extra technisch stukje werd toegevoegd. Ik had een mooie lijn aan de binnenbocht gezien tijdens de generale repetitie de dag ervoor, maar helaas nam ik de bocht iets te krap en lag ik, met als gevolg dat de MTBer er weer voorbij ging, samen met een andere renner. Geen probleem, dit was pas de eerste ronde, en ik reed rond plek 10.

Op het grindpad richting het clubhuis werd ik ingehaald door Frank Nederveen, en zag ik Wim langs de kant staan. Frank had de snelheid er goed in, en samen haalden we de MTBer en een andere renner weer in. Ik merkte dat ik Frank goed kon volgen en reed een rondje in zijn wiel. Op de rechte stukken gaf hij gas, maar op de gladde stukken reed ik zo weer naar hem toe. Frank reed ook op een MTB.

Op de rechte stukken richting het clubhuis zat ik in het wiel van Frank en ging ik hem weer voorbij. Ik gaf wat extra gas op de gladde stukken en was hem snel kwijt. In de derde van vier ronden gebeurde er niet veel; ik zag niemand meer achter me en voor me reden twee mannen, maar dat was op zo’n 100 meter afstand. Na het deel bij de woonboten te hebben gehad, kwam ik zowaar dichterbij die twee, die Maurice en Rorik bleken te zijn.

Op de gladde stukken kwam ik dichterbij, maar zodra er rechte stukken waren, reden ze weer weg. In de laatste ronden zag ik Rorik, die ook op een MTB reed, een prachtige glijder maken, en ik reed hem voorbij en sloot aan bij Maurice. In het laatste rechte stuk reed Maurice nog bij me weg, maar dat mocht de pret niet drukken! Ik werd 6de, wat een evenaring is van mijn beste uitslag ooit tijdens mijn ACC-carrière. Op 7 januari is de laatste ACC-cross van het seizoen bij de UWTC in Uithoorn.