Verslag NCK 2016 in Dronten
Om 12:15 uur nam de WVA ploeg bezit van het Hotel Het Galjoen in downtown Dronten. De eigenaar was heel relaxed, schonk goede koffie en bood zijn biljartzaal als kleedruimte annex fietsenstalling aan. Ook was er een voorraad speciaal bier aanwezig dus Rob Bohte besloot spontaan dat dit ook een uitstekende plaats om na afloop weer te verzamelen.
Frans regelde de inschrijving, rugnummers en alle andere zaken rondom de ploeg zoals gewoonlijk weer perfect, zodat we geheel vrij van stress ons konden focussen op wat ging komen. Ed Bosse was van de partij voor de nodige mentale ondersteuning, gezelligheid en hij was verantwoordelijk voor het financiële management van de ploeg. Even later sloot Jeroen Hamer als trouwe supporter van de ploeg nog aan, zodat de goede sfeer later in de ploegleidersauto ook gelijk gewaarborgd was.
Uitgebreid werd de ploegenstrategie besproken die er simpelweg op neer kwam dat Marcel niet meer mocht snokken en netjes achteraan direct in het wiel moest aansluiten na zijn kopbeurten. Ook zouden we de bochten goed nemen zonder precies te bespreken hoe dan precies. In ieder geval rustig weer op snelheid komen. De door Bohte et Al gesponsorde bietensap – althans dat werd door de medische staf verteld, je kreeg er rode tanden van en het was niet te zuipen – werd uitgedeeld.
Toen omkleden, inrijden en Marcel in de gaten houden want die wil nog wel eens plotseling verdwijnen bleek vorige week in Friesland. Tja, dan let je even niet op de benjamin Luc en was die prompt nergens meer te bekennen. Geen probleem, dan maar inrijden met 5 man. Netjes op tijd voor de start sloot Luc weer aan en kort daarna mochten we het startpodium op.
De jury telde af los ging de WVA trein! Marcel dirigeerde de ploeg netjes met 46 km/u over de klinkers en verkeersdrempels het dorp uit. De eerste bocht naar links was dramatisch, de daaropvolgende bocht naar rechts ook en de driekwart rotonde was het hoogtepunt van de afwezige bochtentechniek van pakweg 66% van de ploeg. Daarna begon de ploeg als een geoliede machine te draaien en met snelheden rond de 47 km/u baanden we ons een weg door de polder.
Over de volgende 25 km is niets opzienbarends te melden anders dat we op de dijk langs het Veluwemeer een aangenaam briesje in de rug hadden. Iedereen deed keurig zijn kopwerk. Erik en Luc hadden er zin in en pakten lange sterke beurten. Het viel wel op dat Luc met een enorm hoge trapfrequentie reed en dat zijn ketting aanliep. Na afloop vertelde hij dat hij alleen op zijn binnenblad kon rijden omdat bij de start zijn voorderailleur kapot ging. Een normale renner zou direct afstappen, maar Luc bewees dat je op 42-11 prima kunt tijdrijden. De kopbeurten van Erik waren een genot om naar te kijken en een zegen voor de benen van de overige ploegleden.
Toen draaiden we de dijk af voor een rondje bij Biddinghuizen. Daar kregen we voor het eerst stukken wind tegen en begonnen bij Jeroen de eerste tekenen van verval. Jeroen is de grootste van het stel, pakte daardoor veel wind en met Marcel, Luc en Erik Jan voor je heb je wel een soort van probleem. Heel verstandig verkorte hij zijn kopbeurten een beetje, maar toen we de wind mee kregen en de snelheid boven de 50 km/u kwam, was daar de eerste ‘tussen’.
Nadat we op 40 km rechtsaf omhoog de dijk weer op reden, werd door Erik Jan, Marcel, Erik en Luc de gehele voorraad kolen op het vuur geschept. De 2 minuten voor ons gestarte ploeg kwam in het vizier wat de bloeddorst alleen maar aanwakkerde. Het gevolg was dat de WVA trein met een kruissnelheid van 48 a 49 km/u door de tegenwind kliefte. Geruisloos blies Jeroen zijn motor op en werd Bart even later hierdoor gedwongen het gaspedaal nog dieper in te drukken. De boordcomputer gaf op dat moment al zorgelijke waarden aan: HF 187 terwijl het omslagpunt op 176 lag. Een rondje ’tussen’ roepen was het laatste redmiddel, maar helaas verbeterde dat niets aan de situatie. Ook de wetenschap dat dit proces van aftakeling met genoegen aanschouwd werd in de gezellig gevulde de ploegleidersauto, leverde weliswaar een enorme extra motivatie op, maar niet de benodigde extra pk’s. Aan het elastiek trok Bart de conclusie dat zelfs een ware sprinters strategie niet zou leiden tot een gezamenlijke finish in Dronten en ook Bart was exit. Toen was Erik Jan aan de beurt. Echter, deze 55 jarige zeer ervaren tijdrijder die steevast wordt genoemd in het rijtje van grootheden als Mens en Cohen als het gaat om verhalen van vroeger, wist zich toch te handhaven en had eigenlijk ook geen keuze omdat de ploeg met minimaal 4 man moest finishen.
Intussen werd de ploeg voor ons verschalkt en werden wij verschalkt door de ploeg achter ons. Een unicum drie ploegen naast elkaar maar tegelijkertijd een uitdaging om allen op de fiets te blijven zitten.
De laatste 8 km reed iedereen tegen zijn limiet. Marcel die er genoegen in schept andere renners, zowel in zijn eigen ploeg als in andere ploegen, pijn te doen, blijft sleuren op kop naar de ploeg toe die ons heeft ingehaald. Ondanks de tegenwind worden er snelheden van tegen de 50 km/u gereden. Erik Jan kraakt maar blijft bij. Op de laatste rotonde wordt het nog even spannend omdat de losers-ploeg ons plots links inhaalt. Luc schrikt, tikt met z’n pedaal de grond aan valt bijna met als gevolg een hoop gevloek en getier en een WVA ploeg die uit elkaar valt. Marcel, getergd door de situatie geeft er een flinke snok aan met Luc in zijn wiel. Erik en Erik Jan sprinten daarachter naar de finish en de tijd stopt op 1 uur 08 minuten en 19 seconden. dat is 45,7 km/u gemiddeld en leverde een voor WVA begrippen ongekend hoge klassering op: 54e (van de 71). Dit in de wetenschap dat er een 58, 55 en 51 jarige in de ploeg zitten!
De fantastische dag werd traditioneel afgesloten met een Kantonese rijsttafel bij de Chinees in Almere. Frans van Rossum trakteerde ons weer op geweldige wielerverhalen uit het verleden en er werd tevergeefs op Luc ingepraat om vooral niet lid van De Adelaar te worden maar bij de authentieke, gezellige, sportieve en succesvolle WVA te blijven 😉
