Hans Leijnse

Ik heb heel veel favoriete WVA momenten, maar drie gebeurtenissen steken daar bovenuit.

-Mijn eerste keer Kampioen van Amsterdam bij de veteranen. Vanaf de start in de ontsnapping samen met Ron Bakker en Justin Lewis. Eendrachtig samenwerkend met een groot jagend peloton op kleine afstand achter ons. Een paar ronden voor het eind sprak Jurylid Hans van der Sloot de legendarische woorden “ schrijf maar vast op 1, Bakker 2, Leijnse 3, Lewis” Van deze laatste was al om bekend dat hij heel hard kon fietsen maar sprinten absoluut niet. De klasse van Bakker was landelijk bekend en tja die Leijnse kan een beetje van alles wat, maar nooit echt super. Bovenstaande kwaliteiten waren mij ook genoegzaam bekend. Met een list zette ik Bakker op het verkeerde been en wist ik met ruime voorsprong de SPRINT !!! te winnen.

-De tweede keer Kampioen van Amsterdam. Ik was totaal uit vorm maar kan nog net in een snelle grote kopgroep aansluiten. De hele koers hang ik amechtig in het laatste wiel. Aan het eind van de koers was de voorsprong op het peloton ruim voldoende en zakte het tempo, mijn benen begonnen weer wat normaal te voelen en ik demarreer. Drie ronden rijd ik met een trimmers tempo voor de kopgroep uit en win ik de koers tot mijn verbazing. Het verdikt: de kopgroep bestond uit een grote groep Amstel renners en een grote groep WVA renners. De sterke en gelouterde Amstel renners keken elkaar in de kopgroep aan en dachten die sukkels van WVA die rijden het wel dicht maar niet dus (anekdote, René Markus)

-Mijn beste WVA moment was toen ik samen met Enzo de koers reed. Ergens halverwege schuift Enzo naast mij in het peloton. Hij kijkt mij aan en wijst naar zijn achterwiel en roept bondig “In mijn Wiel !!!” Enzo demarreert, ik kan maar net zijn wiel houden en begin me af te vragen waarom die jongen zo nodig op wielrennen moest. Maar natuurlijk onbetaalbare momenten als hij je dan netjes als eerste bij de streep afzet.