NCK 2019: Pijnlijke verliezen bij de slag om Dronten
Afgelopen zaterdag deed de selectie van WV Amsterdam mee aan het Nederlands Clubkampioenschap (NCK) ploegentijdrit. De op papier sterkste delegatie van de vereniging in jaren had opdracht gekregen een gemiddelde snelheid van tenminste 48km/uur te noteren of zich in de top-40 te rijden. Een langdurige en gedegen voorbereiding ondersteund met kennis en kunde van de professionals van Cyclinglab moest de ploeg in optima forma op het startblok krijgen. Niemand had de selectie echter kunnen prepareren op de loodzware omstandigheden in die kansloze polder. ‘Het leek wel oorlog,’ treurde zelfs Wouter Smaling.
‘Ik hou het stuur wel vast! Frans, ik hou het stuur wel vast!’ Mental coach Rob Bohte leunt over de bestuurdersstoel terwijl keuzeheer Frans van Rossum vervaarlijk uit het zijraam hangt om de WV Amsterdam sticker weer op de volgauto vastgeplakt te krijgen. De regent striemt in zijn gezicht. De auto zwabbert van links naar rechts. Voor ons levert onze ploeg een strijd op leven en dood in de hel van Flevoland. De ruitenwissers staan stil. Rob worstelt om zijn verstrikte mouw uit de hendel te krijgen. De ramen beslaan. Ik vraag me af waarom ik vrijwillig bij de gebroeders Janssens op de achterbank plaats heb genomen in plaats van mijn team door dit slagveld te helpen. Doet er nu ook niet meer toe. Volgend jaar beter.
Rob plakt sticker vast in de auto
Willem Koster sneuvelt na 14 km
Al vanaf het begin van het parcours komen eenzame en doorregende renners met holle ogen en ingevallen wangen ons tegemoet rijden. Als soldaten van het slagveld. Gehavende ploegen slingeren over de weg. Volgauto’s staan stil in de berm en bieden troost en beschutting aan zij die echt niet meer verder kunnen. Beelden van operation Market Garden komen binnen. Over 75 jaar herdenken ze hier in Dronten de slachtoffers van het NCK 2019. Goede kans dat ze dan beginnen met Willem Koster (gesneuveld op km 14).
‘Ik kwam net van een vrij lange kopbeurt,’ was het enige excuus van de ervaren tijdrijder. Vertederend bijna. Voor de herdenking te zijner tijd zullen we een heroïscher verhaal moeten verzinnen.
De meeste lezers zullen Willem kennen van zijn gender doorbrekende roze snelpak waarin hij vaak te bewonderen is op diverse tijdritten en koersjes in de omgeving. Willem had aanvankelijk niet begrepen dat het een eer is om in de robuustere Amsterdamse kleurstelling aan het NCK deel te nemen en had geëist dat hij mee wilde trainen, mits hij bij de basis 6 zou horen. Frans ging akkoord en mocht Willems snelpak gerust es lenen, bijvoorbeeld bij de eerstvolgende carnavalsintocht. Willem zat bij de selectie. Maar niet voor lang dus. De ploeg draaide de dijk op en Willem moest vrijwel direct lossen. ‘Ik kwam net van een vrij lange kopbeurt,’ was het enige excuus van de ervaren tijdrijder. Vertederend bijna. Voor de herdenking te zijner tijd zullen we een heroïscher verhaal moeten verzinnen.
Ruitenwissers op stand 2
De rest van de ploeg moet door, de ruitenwissers staan weer vol op stand 2 en de sticker heeft inmiddels een plekje op het dashboard veroverd. Van Rossum heeft weer beide handen aan het stuur en eist een krentenbol van de achterbank. Had hij ‘met 23 NCK’s under the belt’ wel verdiend, vond-ie zelf. We kunnen ons nu eindelijk richten op de vijf jongens die het echte werk aan het doen zijn: Wouter Smaling, Koen Polder, Ello van Gelderen, Robin Hink en Thijs Geurts. Die laatste naam herkent u ongetwijfeld. Daarover straks meer.
De ploeg heeft het zwaar. Er wordt veel geslingerd en het geschreeuw is tot in de volgauto hoorbaar. De selectie heeft veel op Sloten getraind onder gecontroleerde omstandigheden en weinig wind. ‘Als je dan opeens met windkracht 6 in je bek staat, lul je wel anders,’ aldus Wouter. Zelfs de man die in theorie de minste wind zou moeten vangen, doet met veel ongenoegen zijn verhaal. Er is op de training veel aandacht besteed aan het individuele aspect van het tijdrijden door op houding en afstelling te letten. Bart van Breemen organiseerde daarvoor de succesvolle tijdritcompetitie in samenwerking met Cyclinglab, ‘maar daar leer je niet hoe je in barre omstandigheden als ploeg overeind moet blijven.’ Smaling durfde de vergelijking met de voorbereiding van de aanval van de geallieerden op de Duitsers bij Arnhem wel aan. ‘En we weten allemaal hoe dat afgelopen is!’
Geurts overboord
Terug naar Geurts. Vorig jaar koorts, het jaar daarvoor een glijpartij en ook dit jaar moest hij vroegtijdig de koers solo voortzetten. ‘Jetlegpoten!’ verklaarde hij achteraf alsof het hem als een hongerklop overvallen had. Iedereen vond het sneu voor Thijs maar ik denk er het mijne van. Thijs wist al weken voor het NCK dat hij 2 dagen voor de koers van een business trip uit China zou terugkeren en dat moest volgens de renner zelf ‘toch wel garant staan’ voor een stukje in de annalen van het NCK. Mocht het jetleg-verhaal niet werken dan had Thijs nog meer trucs in petto om zijn naam in de krant te krijgen. Zo weigerde hij met veel bombarie een door Rob aangekondigde wijziging in de slagvolgorde te accepteren. ‘Wie wil er nou achter Koen zitten,’ sputterde Thijs, theatraal de handen ten hemel gericht. Hij capituleerde toch vrij makkelijk bij de belofte dat híj dan onbeperkt mocht eten bij het restaurant waar we na afloop zouden gaan dineren. Mediageil of niet, ook voor Geurts (gesneuveld op km 37) zullen over driekwart eeuw herdenkingssalvo’s klinken tussen de windmolens.
Nu moesten 4 dapp’re strijders fier en koen de opdracht volbrengen. En dat was niet makkelijk. Koen Polder klaagde al enige tijd over vormverlies en verkoudheid en ook bij de man van staal Ello van Gelderen was er wat roest op de scharnieren ontstaan. De avond voor de wedstrijd had hij nog overleg moeten voeren met de ploegleiding of hij wél of niet moest starten. Dit was ook de reden dat eeuwige reserve Van Breemen op volle oorlogssterkte naast me op de achterbank klaar zat om Ello’s plek in te nemen, krentenbollen en een hoop kennis over het weer paraat. Maar Ello startte natuurlijk gewoon!
Ontketende Wouter Smaling
De 4 helden bikkelden door! Vijf kilometer voor de streep kwam er een eerder gestarte ploeg in het vizier. Onder aanvoering van een ontketende Wouter Smaling werd het gat langzaam maar zeker dicht gereden. De volgauto moest worden afgeleid en we konden net niet zien of het de jongens gelukt was deze mentale opsteker mee te pakken. Uit de beelden achteraf bleek dat Robin Hink het gelukt was voorliggende ploeg precies op de meet te kloppen. Hij zou daarbij ‘Hebbes!’ hebben geroepen, maar geen van de ploeggenoten kan dat beamen.
4 dapp’re strijders fier en koen
In Dronten gingen 4 man over de streep in een tijd van 01:08:46. Daarmee hadden we 45,4 km/h gemiddeld gereden, maar dat was door de omstandigheden goed te verklaren. Een top 40 plek werd op 2 plaatsen na niet gehaald, maar het is wel de hoogste notering ooit uit de geschiedenis van de vereniging ooit. Een geweldige prestatie! Daarom streek penningmeester en speaker Ed Bosse met de hand over het hart en mochten we 2 uur lang los gaan bij All you can eat restaurant Atlantis te Almere. Thijs vond het oneerlijk dat hij niet als enige van dit voorrecht gebruik mocht maken, maar besloot er verder niet flauw over te doen. Het startschot klonk, de poortjes openden en hij racete als eerste naar het overvloedige buffet. Op de voet gevolgd door Willem, die hier opeens niet hoefde te lossen.
de ploeg en staf na afloop
– door Mark Kassteen
