WVA-journalisten in 'chasse patat' op WK in Oudenaarde

[door Lex Stolk]
Lex Stolk in vollen sjas in tijden het WPCC 2015

WVA-journalisten in ‘chasse patat’ op WK in Oudenaarde

Het Centrum van de Ronde van Vlaanderen. Heilige grond. Én middelpunt van de World Press Cycling Championships 2015. WVA stuurde twee scribenten naar het kampioenschap in de vorm van drievoudig clubkampioen Marco Postma en eerstejaars lid Lex Stolk. Een rammelend verslag.

Dikbilpaarden. Heel veel kolossale boerenwerkpaarden. Heel even leek het alsof het World Press Cycling Championships 2015 (WPCC 2015) in een andere week gehouden zou worden. De WVA-delegatie vermoedde een ogenblik dat ze geflikt waren, maar gelukkig flitsten al snel bontgekleurde renners geruststellend over het historische dorpsplein en rond het Centrum van de Ronde van Vlaanderen. Aangezien het NK voor journalisten om verzekeringstechnische redenen geen doorgang kon vinden, restte Postma en Stolk enkel nog dit wereldpodium in de Vlaamse Ardennen om zich te meten met ander fietsend journaille.

Het weer op 20 september was goed en droog. Gelukkig maar want het historisch verantwoorde parkoers – vijf keer de Volkegemberg op, vijf keer een kilometer over de kasseien van de Holleweg en vijf keer de kasseien af van de Kattenberg – is bij droog weer al uitdagend genoeg. Natte kasseien en een mengelmoes van ervaren en (veel) minder ervaren coureurs zou garant hebben gestaan voor een veelvoud aan band-, kader- en andere breuken. De wedstrijd ging met draaien en keren en eigenlijk geen meter vlak, over ruim 70 kilometer. De oorspronkelijke afstand van 80 kilometer over zes ronden was door adviseur van de koers Johan Museeuw toen al met 10 kilometer terug gebracht. Te zwaar voor pannenkoekencoureurs aldus de ‘Leeuw van Vlaanderen’. De drievoudig RVV-winnaar had gesproken en verdere discussie was vruchteloos.

Te zwaar voor pannenkoekencoureurs aldus de ‘Leeuw van Vlaanderen’. De drievoudig RVV-winnaar had gesproken en verdere discussie was vruchteloos.

Museeuw had geen ongelijk want het koersverloop in combinatie met het terrein zorgde voor totale versnippering. In de M1 categorie (onder 45 jaar waarin sprinter Postma was ingeschreven) en de M2 categorie (de groep boven de 45 waarin ondergetekende van start ging) ging het na de neutralisatie meteen de 10% steile Volkegemberg op en was de eerste grote schifting onmiddellijk een feit. M1 startte een minuut voor M2 dus de verrichtingen van Marco Postma speelden zich buiten mijn zichtveld af. Sterke benen en een ijzeren moraal hebben hem door een lastige koers gesleept die werd gedomineerd door technisch malheur. Hierdoor miste hij de aansluiting met een kleine elitegroep die uiteindelijk ging strijden voor de zege. Een twaalfde plek restte hem.

In de M2 categorie van het zelfde laken één pak. Na het eerste bergske zorgden de kasseien van de Holleweg voor verdere fragmentatie van een kleurrijk veld Belgen, Nederlanders, Fransen, Russen, Duitsers, Oostenrijkers, Engelsen en Spanjaarden. Het woord chasse patat was op bijna elke deelnemer van pas. Later vormden zich kleine groepjes die echter door het selectieve parkoers toch ook weer snel uiteen vielen waarna een individueel afgezien en rammelen op schots en scheve stenen onvermijdelijk bleek. Stoïcijns blijven doorduwen en uitrijden dan maar. De 23e plek was mijn deel. En omdat Nederland het landenklassement wist te winnen, was het afzien toch nog ergens goed voor.

Volgend jaar is het WK voor journalisten op Kreta. Schrijf maar vast op koersende journalisten!