Hagel en regen in de polder, zonneschijn bij de WVA
Zaterdagmorgen. De telefoon maakt herrie, Paul: ”Ed ga je op de fiets naar Sloten?”. Ik zeg: “Paul het regent ik heb geen zin om mij weer zeiknat te laten regenen!”. “Ach watje die paar druppels”. Nou op dat moment regende het pijpenstelen, toch mijn wielerkleding aangetrokken en in mijn rugzak extra wielerkleding gedaan.
Met frisse tegenzin daal ik de trap af naar de box in het appartement gebouw. Paul staat al klaar met zijn fiets, buiten regent het nog steeds. “Paul ik weet niet wat jij doet, maar ik neem de auto, je kan je fiets meenemen en als het vanmiddag droog is op de fiets terug rijden” Ik moet zeggen er was weinig overtuigingskracht nodig om hem te verleiden in te stappen. Na 5 minuten in de auto stopte de regen en had ik spijt dat wij niet met de fiets zijn gegaan. Bij WVA aangekomen alles gereed gemaakt voor de wedstrijden, onze architect en bestuurslid Frank Nederveen meldde zich kort na onze aankomst, wij zouden de oude banken die voorheen in de kleedkamers stonden uit de blauwe container halen en de poten er onder vandaan schroeven zodat deze weer netjes in kleur gespoten kunnen worden. Deze oude banken gaan weer deel uitmaken van het interieur in de kantine.
Koers!
Bij de recreanten startten 66 renners en rensters. Na 50 minuten koers een valpartij met voor twee een vervelende afloop, zij moesten beiden met de ambulance naar het ziekenhuis. en nog een renner is met lichamelijke klachten op eigen gelegenheid naar de spoedeisende hulp gegaan. De koers is stilgelegd door de organisatie en uiteindelijk is besloten niet meer te starten. Met dank aan de EHBO-ers van dienst die weer voortreffelijk werk hebben verricht (Rob Bohte, Frans van Rossum en ondergetekende).
Zij schotelden de jury en de toeschouwers een levendige koers voor, waarin vooral het sterke optreden van Tim Veldt een lust voor het oog was. Nadat hij eerst alleen op avontuur ging kreeg hij versterking van een aantal renners en bouwden zij gezamenlijk een voorsprong van 1.30 min. op. Het vermelden waard: Rinus Cerfontain een ijzersterke 50-er maakte deel uit van de kopgroep en kon zich daar handhaven tussen de jonkies
Bij de licentiehouders om 15:00 uur melden 101 renners zich bij de inschrijftafels. Zij schotelden de jury en de toeschouwers een levendige koers voor, waarin vooral het sterke optreden van Tim Veldt een lust voor het oog was. Nadat hij eerst alleen op avontuur ging kreeg hij versterking van een aantal renners en bouwden zij gezamenlijk een voorsprong van anderhalve minuut op. Het vermelden waard: Rinus Cerfotain een ijzersterke 50-er maakte deel uit van de kopgroep en kon zich daar handhaven tussen de jonkies.
uitslag dames; 1. Lisanne Immerzeel
uitslag 50+: 1. Rinus Cerfotain, 2. Job van Heemskerck, 3. Jacco Jurriaans
uitslag 40+: 1. Bart van Breemen, 2. Hans van Leeuwen, 3. Wouter de Jonge
uitslag elite/sportklasse/junioren: 1. Tim Veldt, 2. Stefan Wolffenbuttel, 3. Mike Terpstra
Verslag van de 40+ koers zaterdag 23 april
En een week uit het leven van een WVA renner door Bart van Breemen
De koersweek begon op maandag bij de 50+, 60+ en 70+ koers waarin ik een lesje tijdrijden kreeg van Hans Leijnse en 2e werd. De les was: als je een sprinter ben, gedraag je dan ook als een sprinter!
Dat was dus het plan voor woensdag 40+ (ik ben zelf 50 dus vandaar dat ik maandag mag meedoen, maar woensdag en zaterdag rij ik om Midlifecrisis-redenen bij de 40+). In het kort: na een onstuimige koers bij een mooie zonsondergang vertrok na een uur een groep van vijf witte renners + Stan Nelissen (zwart). Ik besloot met een jump het avontuur aan te gaan. De heren besloten een ‘Elite-tempo’ te rijden en daarmee we reden het peloton uiteindelijk op een minuut. Het kopwerk werd ‘eerlijk’ verdeeld en in de sprint liet ik Stan achter me.
Zaterdag was de missie om te koersen met het verstand. Het mooie daarvan is dat je je veel meer herinnert van de koers. Tim Veldt had duidelijk de opdracht om elke ronde 1 minuut vol gas te gaan en de rest van ronde te herstellen of zoiets. Een week geleden hing ik een paar keer enthousiast in zijn wiel, zaterdag reed ik lekker voorin mee, maar wel in de luwte. Maurice de Bruijn, klassementsleider 40+, ging van meet af aan volop in de aanval. Na een stuk of vier ontsnappingen liet hij zich wat terug zakken in het peloton. Verder waren Mark Stouten, Hans van Leeuwen en Wouter de Jonge de hele koers zeer actief voorin. De combinatie van wind en sterke renners maakte dat ontsnappen kansloos was. Het was verder pittig rijden, vaak op het lint en diep in de beugels zo min mogelijk wind pakken. Op z’n tijd moest er wel een gaatje gedicht worden maar dat was een goede testcase voor de benen. Met alles wat zwart was, sprong ik op gepaste afstand mee. Geen avonturen met witte renners dit keer. Immers, ik reed met verstand.
Toen de finale. Geel ging eraf en rood had zich voorin genesteld. Lekker op gang gebracht door de sprint van de rode renners ging het zwarte peloton met een lekker gangetje de 3 laatste ronden in. Ik was scherp op Mark Stouten, die al een keer in de laatste 1,5 km stiekem wegreed en won, ‘Vlasman’ en ‘De Amstel’ (ik kende deze heren niet dus ik gaf ze een tijdelijk naam) en natuurlijk mijn 40+ vrienden uit de top van het klassement. In de voorlaatste ronde vlak voor de brug kwam ik met ‘Vlasman’ en ‘De Amstel’ los van het peloton en besloten we in samenwerking de laatste ronde vol gas te geven. Kop over kop beukten we ons op het rechte door de wind en sloegen we een gat. Het ging toen om plek 1, 2 en 3. Ik zag nog één renner een poging doen om met een jump bij ons te komen. Het was Mark, maar die had al zoveel energie verbrand onderweg dat hij er niet bij kwam. Met vertrouwen zag ik de sprint, meer mijn ding, tegemoet: ‘Vlasman’ was groot en duidelijk een stoemper, ‘De Amstel’ reed te sociaal voor een sprinter. Bovendien trok hij een soort lange sprint aan alsof het mijn ploegmaat was. Dan is het lekker doorschakelen, staan, sprinten en voldoende voorsprong met twee handen in de lucht winnen!
Na afloop de gebruikelijke gezelligheid. Wouter en Hans hadden inmiddels een naam en een gezicht gekregen en waren erg vriendelijk. Het is met linkeballen altijd uitkijken dat je wel vrienden houdt. Maar ik had natuurlijk alles gegeven die laatste ronde 😉
Het koeltasje met de koude Westmalle Tripels dat ik had meegenomen voor jury en EHBO was al leeg, maar André had nog genoeg Kasteel om de dag gezellig in de keet af te sluiten.
Het altijd winnende team vrijwilligers bestond zaterdag uit: André, Ed, Gerrie, Frank, Frans, Maurice, Paul en Rob.
