Bij onze club klopt het Amsterdamse wielerhart
Frans in betere tijden met links auteur Mark Kassteen

Frans Putker maakt salto en breekt nek en is inmiddels geopereerd en weer thuis

WvA-collega Frans Putker ging mountainbiken rondom Utrecht en brak zijn nek. Letterlijk. Dat hij niet in een karretje is geëindigd, of erger is een godswonder. Gelukkig kon Frans het nog navertellen en mocht verslaggever Mark het optekenen.

[op de foto: Frans in betere tijden met links auteur Mark Kassteen]

Vroeger werd ik als kind door mijn ouders voor diverse dingen gewaarschuwd. Er werd me bijvoorbeeld altijd sterk afgeraden me in de buurt van een zwaan te begeven, want één mep van zo’n beest zou mijn arm kunnen breken. En wanneer ik onvoorzichtig met elektriciteit was, waarschuwde mijn vader mij vooral voor de klap die ik zou krijgen wanneer ik mijn vingers in het stopcontact zou stoppen. Overlevingskans nihil. Maar mijn moeders waarschuwing bij halsbrekende toeren staat me het meest bij… kom es naar beneden, kom daar es af, kijk je uit zo hoog… dadelijk breek je nog je nek! Je nek breken, dat stond bij mij gelijk aan sterven, het loodje leggen, de pijp aan Maarten geven en handen schudden met Magere Hein.

De eerste die zijn arm heeft gebroken door een zwaan moet ik ook nog tegenkomen, maar ik ken al hélemaal niemand die zijn nek gebroken heeft. Wel logisch ook, want die zijn allemaal dood natuurlijk. Allemaal? Neen, er is sinds vorige week één man die ik ken die zijn nek gebroken heeft, maar het nog kan navertellen. Vriend en WvA-collega Frans Putker maakte vorige week een salto op zijn mountainbike en brak zijn nekwervel. Ik was er zelf niet bij, maar ik heb van genoeg kanten het verhaal gehoord om het goed te kunnen reconstrueren.

Wat is er precies gebeurd? Frans was op pad met op schoolmeester Elwin en Michiel (bekend van Duosport), 2 zeer ervaren mountainbikers. Die laatsten wilden een KOM zetten op het parcours van Den Treek, maar Frans liet zich niet opnaaien en hield zijn eigen tempo. ‘Voor mij geen halsbrekende toeren,’ grapte hij nog. De ervaren MTB-ers verdwenen uit zicht en Frans genoot van de geur van het bos en prachtige omgeving. In een net wat pittiger stuk van het parcours moest hij even alert zijn, maar werd afgeleid door een bidon naast het pad. Zou het een drinkfles van een van zijn voorgangers kunnen zijn? Stond er nou Duosport op? Zat er misschien kostbare sportdrank in? Moet ik stoppen en hem meenemen voor de zekerheid? Een tal van vragen schoot op eigen tempo door Frans zijn hoofd. Toen hij opkeek, klapte zijn voorwiel net tegen een enorme boomstronk en katapulteerde Frans over zijn fiets. 200 meter verderop, was het met geschreeuw gepaarde gekraak gehoord en de KOM was opeens van ondergeschikt belang.

Het vooruitgesnelde koppel maakte rechtsomkeert en trof Frans in de vernieling naast een hun pijnlijk bekende bidon. Elwin twijfelde geen seconde en belde de ambulance. Frans sputterede nog wat tegen ‘Och, een beetje bloed’, maar had natuurlijk zelf nog niet gezien dat zijn neus op Van Goghiaanse wijze aan de zijkant van zijn gezicht bungelde. Ook zijn oogkas was gebroken en het oog leek langs de stroom bloed uit de kas te willen kruipen op zoek naar de verdwaalde neus. Elwin en Michiel zwoeren terplekke nooit meer Halloween te zullen vieren. De nek hing er slapjes bij en ondanks dat het gehoorde gekraak gelukkig uit het fietsframe was gekomen, was er toch een stukje bot langzaam op weg naar de zenuwbaan. De broeders arriveerden en legden Frans een nekbrace om en duwden zijn neus in meer toonbare positie. Frans kroop met gepaste tegenzin op de brancard en hobbelde over het bospad richting het UMC. ‘Vergeet je bidon niet, Elwin!’

Frans is in het ziekenhuis direct geopereerd aan het oog en 2 keer aan de neus. Van de nek bleek de wervel gebroken die voorkomt dat het hoofd naar achteren doorslaat. Iets wat bij het slammen van tequila’s nog wel es handig kan zijn, maar voor iemand die wil blijven fietsen niet heel raadzaam. Er werd aanvankelijk 6 weken rust en natuurlijk herstel voorgeschreven. Uit een tweede MRI-scan bleek echter dat de pees die de nek stabiliseert ook doorgescheurd was en er werd alsnog tot operatie besloten. De tamelijk riskante ingreep duurde met 5 uur veel langer dan verwacht. De chirurg was gelukkig niet bezig geweest een KOM op deze operatie te zetten, maar zette op eigen tempo een soort steiger in de nek. Frans is inmiddels weer thuis. De bidon ligt nog ergens in Den Treek.