Afzien tijdens de 100 van BRC Kennemerland

[door Fred van Huisstede]

Afzien tijdens de 100 van BRC Kennemerland

Zaterdag 15 september zou een memorabele koersdag worden. Elke koersdag is eigenlijk memorabel omdat er altijd een verhaal aan vast zit. Koersbuddy en webmaster van WV Amsterdam Marco Postma is een groot liefhebber van verhalen en heeft mij zo ver gekregen om zo‘n verhaal op te tekenen wat op zich een prestatie is omdat ik buiten het fietsen nogal lui ben aangelegd.

Deze bewuste zaterdag stond De 100 van BRC Kennemerland op het programma bij de plaatselijke wielervereniging in Beverwijk. Clubgenoot en trainingsmaat Federico de Marco (met Italiaanse roots) ging ook mee. Om 12:00 uur (zoals afgesproken) stond ik bij huize aan zijn deur. Eerst moest er natuurlijk naar goed Italiaans gebruik nog een lekkere koffie gedronken worden. Naar eveneens Italiaans gebruik vertrokken knabbel en babbel iets te laat richting strijdtoneel. De file onderweg zorgde dat wij om 13:40 aankwamen en de start was om 14:00 uur. Ruim op tijd dus volgens Federico.

Daar aangekomen troffen wij Marco aan die al helemaal ‘ready to race’ was en die ons licht verwijtend begroeten vanwege het late arriveren. Het parcours moest immers nog verkend worden en warmrijden was misschien ook wel belangrijk. Federico opperde dat het een 100 km wedstrijd was en dat er dan altijd rustig begonnen werd, dus opwarmen deed hij wel tijdens de koers. Ik wilde nog wel even snel het parcours verkennen en een warming up doen voor zover dat nog mogelijk was. Gehaast ingeschreven, omgekleed en rugnummer 24 vakkundig laten opspelden door Marielle, de vriendin van Marco. De kennismaking met het parcours deden mijn knieën licht bibberen. Continu op en af, veel klinkers en een straffe zeewind waren de ingrediënten die deze koers zwaar zouden maken. En 100 kilometer is natuurlijk een pittige afstand voor iemand die gewoonlijk wedstrijden van 60 kilometer rijdt.. Dit zou een zware klus worden!

De koers ontploft vanaf de start!

Met 2,3 km inrijden op de teller vertrokken we ongeveer 80 rondjes op het korte parcours. Vanaf de start ontplofte de koers onmiddellijk. Een groep van 20 renners demarreerde direct vanuit de start. Zij gingen op op jacht naar een ronde voorsprong. Geen van ons drie WVA-ers was mee in de slag. Marco kende een mindere start doordat hij moeilijk in zijn pedaal kwam en Federico en ik hadden spijt van het ontbreken van een fatsoenlijke warming up en vroegen ons af of de fanatiekelingen in de grote kopgroep wel wisten dat het 100 km was?

Wat nog over was van het peloton (ongeveer 30 renners) brak ook in brokken en stukken. Nadat het peloton op een ronde was gezet door de kopgroep kwam ik in mijn ritme. Toen er weer een groep wegreed besloot ik om de stoute schoenen aan te trekken en mee te springen. Op hangen en wurgen kon ik volgen en na een tijd volledig in het rood te hebben gereden hadden ook wij het peloton op een ronde gezet. Ondertussen zag ik Federico langs de kant staan met materiaal pech. Na een wat mindere start liet hij zijn brute kracht spreken en trapte zijn derailleurwieltjes krom! Ook Marco ontsnapte niet aan de pechduivel: de houder van zijn fietscomputer brak door het gehobbel en gebobbel en fietscomputer viel op straat. Nadat hij zijn computer van de straat had geplukt kon hij zijn weg weer vervolgen.

Kramp in het puntje van mijn neus

Het zware parcours en het hoge tempo waardoor het elke ronde op de kant ging vanwege de straffe wind begon zijn tol bij mij te eisen. Met nog 20 ronden te rijden liet mijn lichaam het een beetje afweten en kreeg ik last van opspelende kramp. Door een wat zwaardere versnelling te gaan rijden en wat meer te gaan drinken kon ik de genadeklap nog uitstellen tot twee ronde voor het einde. De  kramp zat nu zelfs in het puntje van mijn neus en ik moest het peloton laten gaan of ik nou wilde of niet. De laatste twee ronden nog wel gedaan om toch maar te finishen wat gelukt is. Dat we extra moe waren had een logische oorzaak. Uiteindelijk bleken we geen 100 kilometer maar 113 kilometer te hebben gereden!

Dat we extra moe waren had een logische oorzaak. Uiteindelijk bleken we geen 100 kilometer maar 113 kilometer te hebben gereden!

Totaal uitgewoond zijn we nog naar strandtent Timboektoe in Wijk aan Zee geweest om de verbruikte calorieën aan te vullen middels patat, hamburgers en een paar biertjes. Uiteraard werd de koers nog uitgebreid geëvalueerd. De conclusie was dat er toch nog wat verbeterpuntjes zijn, het een mooi parcours was, BRC Kennemerland een leuke club is en – het allerbelangrijkste – dat we weer een superleuke koersdag hebben gehad waarbij ik er een dag later achterkwam dat ik toch nog een verdienstelijke 10e plek had gescoord!

 

door Fred van Huisstede