Pech in de Steenwijker wintercompetitie

[door Frank Nederveen]

Pech in de Steenwijker Wintercompetitie

Na het inschrijven en koersen bij de trimmers afgelopen zaterdag moest ik met gierende bandjes naar huis. Daar werden vervolgens vriendin en kids in en de MTB achterop de auto gezet om naar het noorden des lands af te reizen. Daar werden we in het ouderlijk huis weer ouderwets in de watten gelegd om zondag weer in goede staat aan de start te staan.

Na de harde koers bij de trimmers op zaterdag stond er voor zondag een MTB wedstrijd op het programma in Havelterberg. De twee voorgaande wedstrijden in de Steenwijker Wintercompetitie was de eer van WV Amsterdam redelijk hoog gehouden. Na achteraan gestart te zijn werd de eerste wedstrijd een 16e plaats behaald. De tweede wedstrijd werd een poging gedaan tot het wegkoppen van een boom wat resulteerde in duizeligheid, een gescheurde helm en uiteindelijk toch nog een 12e plek. Een goede startplek voor de 3e wedstrijd was het gevolg.

De wintercompetitie beslaat vier wedstrijden waarvan twee op de Woldberg en twee in Havelterberg. Voor deze wedstrijd had de organisatie een supermooi rondje aangelegd met wat pittige klimmetjes, veel technische stukken, krappe bochten en een paar goede afdalingen met een niet ongevaarlijke sprong. Zaak om er bij de start goed bij te zitten want alleen op de eerste 200 meter is het “makkelijk” inhalen. En dan blijkt dat starten op de MTB toch iets anders dan op de weg, zeker als je vooraan start. Mezelf voor de start bijna op de eerste startrij gemanoeuvreerd maar bij lossen van het startschot vlogen er meerdere concurrenten voorbij. Werk aan de winkel dus.

Zoals gebruikelijk is de eerste ronde vreselijk afzien en vol in het rood, hier moet het gebeuren. Gelukkig kwam ik er in de tweede ronde achter dat een aantal concurrenten iets te hard van start was gegaan en die werden op de lange klim dan ook ingerekend. Zo werd iedere ronde een man of 2 a 3 ingehaald en reed ik ruim de top 10 binnen waarbij ik in de voorlaatste ronde nog een concurrent voor me zag rijden. De laatste ronde zou ik hem gaan pakken, dat wist ik zeker. En toen gebeurde het helaas tijdens het aanzetten op een venijnig klimmetje.. De ketting eraf, dacht ik. Van de fiets af om de ketting er snel weer op te leggen maar helaas, de ketting was geknapt. G*dv%rd*mm#!!!! Daar ging mijn mooi klassering. De mannen die ik net met pijn en moeite in had gehaald keken me aan met een blik waaruit een mengeling van medelijden en tevredenheid was te herleiden. Daarna begon de wandeling richting de jury om me af te melden. Onder het genot van een lekker winters zonnetje liep ik balend richting start/finish me troostend met de gedachte dat ik in ieder geval genoeg power had om de ketting te laten knappen. Volgende week zondag de laatste kans op een top 10 notering. Maar eerst zaterdag het kampioenschap van Amsterdam.